Emisja promieniowania elektromagnetycznego
Encyklopedia PWN
akrecja
astr. spadanie rozproszonej materii na powierzchnię gwiazdy lub do czarnej dziury.
[łac. accretio ‘przyrastanie’],
zjawisko opt. towarzyszące wyładowaniu atmosferycznemu;
fizyk, twórca teorii względności, jeden z twórców teorii kwantów i fizyki statystycznej.
elektron
cząstka elementarna o masie me = 0,510 998 902(21) MeV/c2 (9,109 381 88(72) · 10–31 kg) i ładunku elektrycznym e = −1,602 176 462(63) · 10–19 C, występująca w 2 stanach ładunkowych: jako ujemny — negaton, i dodatni — pozyton;
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’],
emiter
fiz. ciało (układ), z którego następuje emisja, np. promieniowania (elektromagnetycznego, akust.), cząstek, cząsteczek.
[ang. < łac.],
zjawiska elektr. zachodzące w ciałach pod wpływem padającego na nie promieniowania elektromagnetycznego (z zakresu opt.);
